ရယ္လည္းရယ္၍ငိုလည္းငိုသူ ~ ဘီးလင္းသားေလး

"မေကာင္းမႈ ျပဳသူသည္ ေကာင္းကင္၌ တည္ေနေသာ္ လည္းေကာင္း၊ သမုဒၵရာအလယ္၌ တည္ေနေသာ္ လည္းေကာင္း ေတာင္ေခါင္းသို႔၀င္၍ တည္ေနေသာ္လည္းေကာင္း မေကာင္းမႈမွ မလြတ္နုိင္။"

တစ္ခါတုန္းက ဗာရာသီျမိဳ႔ေတာ္ၾကီးမွာ ဒိသာပါေမာကၡ ဆရာၾကီး တစ္ေယာက္ သည္ ဆိတ္တစ္ေကာင္ကုိ သတ္၍ မတကဘတ္ေပးလွဴရန္ စီစဥ္ပါတယ္။ တပည့္မ်ားကုိ ေခၚေစျပီး ယင္းဆိတ္ကုိ သန္႔ရွင္းေစရန္ ျမစ္ကမ္းဆိပ္သုိ႔ ေရခ်ိဳး ေပးရန္ ေစလႊတ္လိုက္ပါတယ္။ ေရခ်ိဳးျပီးလုိ႔ ဆိပ္ကမ္း၌ ခဏတျဖဳတ္ ခ်ည္ေနွာင္ထားစဥ္ ဆိတ္က ရယ္လည္းရယ္၍ ငုိလည္းငုိပါတယ္။

ဒီဆိတ္ဘာမ်ား ျဖစ္တာလဲဆုိျပီ ၀ုိင္းေမးၾကရာ- ဆိတ္က ဒီကိစၥကုိ သင္တုိ႔ရဲ႔ ဆရာထံေမွာက္ ေရာက္မွ ေမးပါဟု ေျပာလုိက္ပါတယ္။ ဆရာထံေမွာက္ ေရာက္ေတာ့ ဆိတ္ရဲ့ ထူးစမ္းဖြယ္ ျဖစ္ရပ္အစုံကုိ ေျပာျပပါတယ္။

            ဒါနဲ့ ဒိသာ ပါေမကၡာဆရာၾကီးက- အသင္ဆိတ္၊ ဘာေၾကာင့္ ရယ္လည္းရယ္၍ ငုိလည္း ငုိရပါသလဲလုိ႔ ေမးလိုက္ပါတယ္။ ဆိတ္က မိမိရဲ႔ ေရွးဘ၀ ျဖစ္စဥ္ မ်ားကုိ ဇာတိႆရ ဥာဏ္ျဖင့္ ျပန္လည္ေအာက္ေမ့ကာ- ဆရာၾကီး၊ ငါကလည္း ေရွးဘ၀က သင္ကဲ့သုိ႔ပင္ ဆိတ္တစ္ေကာင္ကုိ သတ္ျပီး မတကဘတ္ လွဴခဲ့ဖူး ပါတယ္။ အဲဒီ အကုသုိလ္ေၾကာင့္ ငါက ေလးရာ ကုိးဆယ့္ကုိး(၄၉၉)ဘ၀လုံး ေခါင္းျဖတ္ ခံလာခဲ့ရျပီးျပီး၊ ဒီဘ၀သည္ကား ငါ့အတြက္ ေနာက္ဆုံး ငါးရာေျမာက္ ဘ၀ျဖစ္တယ္၊ ယေန႔ ထုိ၀ဋ္ဆင္းရဲမွ လြတ္ေျမာက္ ေတာ့မည္ ျဖစ္၍ ရယ္တာပါ၊

ဆရာၾကီးက ငါ့ကုိသတ္၍ ငါကဲ့သုိ႔ပင္ ဘ၀ငါးရာပတ္လုံး ၀ဋ္ဆင္းရဲသုိ႔ ေရာက္ရ ေတာ့မည္ကုိ ေတြးျမင္၍ ဆရာကုိ သနားမိေသာေၾကာင့္ ငုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္ လုိ႔ အေၾကာင္းစုံကုိ ေျပာျပလုိက္ပါတယ္။

           ထိုအခါ ဆရာၾကီးက- အသင္ဆိတ္၊ မေၾကာက္ပါလင့္၊ မေၾကာက္ပါလင့္၊ သင့္ကုိ ငါမသတ္ေတာ့ ပါဘူးဟု ဆုိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆရာၾကီး မသတ္လည္း ယေန႔ ငါကေသျခင္းမွ မလြတ္နုိင္ပါဘူး ဟုဆိတ္က ျပန္ေျပာပါတယ္။ ထုိ႔ေနာက္ ဆိတ္ကုိ လႊတ္ေပးလုိက္ရာ ဆိတ္သည္ ေက်ာက္ဖ်ာၾကီးေပၚမွ ကပ္၍ ေပါက္ေနေသာ သစ္ရြက္မ်ားကုိ စားေနခ်ိန္ ရုတ္တရက္ ပစ္ခ်လိုက္ေသာ မုိးၾကိဳးသည္ ေက်ာက္ဖ်ာၾကီးကုိ လာထိရာမွ ေက်ာက္လႊာ တစ္ခုသည္ အရွိန္ျဖင့္ ကြာထြက္ျပီး ဆိတ္ရဲ့လည္ပင္းကုိ ထိမိကာ လည္ပင္း ျပတ္ထြက္ သြားပါ ေတာ့တယ္။ ထုိျဖစ္ရပ္ကုိ လူမ်ားသည္ တစ္စုတစ္ေ၀းၾကီး လာေရာက္ ၾကည့္ရူၾကပါတယ္။

        ထိုအခ်ိန္က ဘုရားေလာင္းသည္ ထုိအရပ္၌ သစ္ပင္ေစာင့္ ရုကၡစုိးျဖစ္ပါတယ္။ ဘုရားေလာင္းက သူတစ္ပါး အသက္သတ္ျခင္း၏ အျပစ္မ်ားကုိ ေဟာၾကား ပါတယ္။ လူအမ်ားစုကလည္း ထုိတရားကုိ နာၾကားၾကရ၍ သူတစ္ပါး အသက္ သတ္ျခင္းမွ သက္ဆုံးတုိင္း ေရွာင္ၾကဥ္ၾကေလေတာ့ သတည္း။

        အထက္ပါ ဇာတ္လမ္းေလးကုိ သုံးသပ္ၾကည့္ရေအာင္ပါ။ မိမိက ကုသုိလ္ ေကာင္းမူ ျပဳလုပ္ၾကသည့္ အခါ မေကာင္းမႈ အကုသုိလ္အျပစ္မ်ား မျခံရံဘဲ အသိဥာဏ္ဦးေဆာင္သည့္ အထက္တန္းစား ကုသုိလ္မ်ား ျဖစ္ေအာင္ ဆင္ျခင္ သတိထားျပီး ျပဳလုပ္ တတ္ၾကေစရန္ အထူးသတိေပး ဆုံးမလမ္ညြန္ထားသည့္ ဇာတ္ေတာ္ေလးလို႔ ေျပာရင္လည္း မမွားနုိင္ပါဘူး။

            စာေရးသူအထင္ေတာ့- ကုသုိလ္တစ္ပဲ ငရဲ တစ္ပိႆာဆုိတဲ့ စကားပုံကလည္း ဒီဇာတ္ေတာ္ေလးမွ ဆင္းသက္လာတာ ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခု စဥ္းစားမိတာ ကေတာ့- ေလာကလူသားေတြ ေျပာေျပာေနတဲ့ မိမိကုိယ္ကုိ မိမိသတ္ေသရင္ အဖန္ငါးရာ ငါးကမၻာ ခံၾကရတယ္လို႔ ေျပာၾကပါတယ္၊ တကယ္တမ္းေတာ့ ဒီဇာတ္ေတာ္ေလးကုိ ေထာက္ဆ ၾကည့္မယ္ဆုိရင္ မိမိက သူတစ္ပါး အသက္ကုိ သတ္လည္း အဖန္ငါးရာ ငါးကမၻာခံရမွာ ျဖစ္တယ္ ဆုိတာကုိ သေဘာ ေပါက္သင့္ ပါတယ္။

    ဒီလုိဆုိရင္ မိမိက ဘာပဲလွဴလွဴ သူတစ္ပါး အသက္ကုိ မသတ္ဘဲ လွဴဖုိ႔ အေရးၾကီး ပါတယ္။ မိမိကုိယ္တုိင္းလည္း သူတစ္ပါး အသက္ကုိ မသတ္ဖုိ႔ ဒီဇာတ္ေတာ္ေလးက လမ္းညြန္ျပေနပါတယ္။

       ပ႒ာန္းပါဠိေတာ္ ကေတာ့- ပုရိမာ ပုရိမာ ကုသလာ ဓမၼာ ပစၧိမာနံ ပစၧိမာနံ အကုသလာနံ ဓမၼာနံ ေကသဥၥိ ဥပနိႆယ ပစၥေယန ပစၥေယာ တဲ့။ အဓိပၸါယ္က ကုသုိလ္ေကာင္းမူျပဳလုပ္ရာ၌ သူတစ္ပါး အသက္ကုိသတ္ျခင္း၊ အသိဥာဏ္မပါဘဲ သူမ်ားေတြျပဳလုပ္လုိ့၊ သူတစ္ပါးတုိ႔ အကဲ့ရဲ႔ခံရမည္စုိးလုိ႔၊ ကုသုိလ္မူကုိ ျပဳလုပ္ျခင္းစေသာ အကုသုိလ္ အမူတုိ႔ ျခံရံျပီးျပဳလုပ္ခဲ့မည္ ဆုိလွ်င္ ကုသုိလ္ကံ နည္းနည္းေလးကုိပင္ အကုသုိလ္ကံ အမ်ားၾကီးက ျခံရံေနျခင္းေၾကာင့္ မေကာင္းက်ိဳးမ်ားစြာ ေနာက္ေနာင္မွာ ေပးပါလိမ့္မယ္ဟု ဆုိလုိပါတယ္။

        ကဲ စာဖတ္သူေရ… ပတ္၀န္းက်င္ အျမင္မွာ မိမိလွဴေသာ အလွဴသည္ အသားငါး မဟုတ္ေသာ္လည္း မိမိဘ၀ အတြက္ကေတာ့ အျမင့္ျမတ္ဆုံး အလွဴၾကီးကုိ လွဴေနရတာပါ။ မိမိဘ၀ အထက္ ေရာက္ေအာင္ ပုိ႔တာကလည္း မိမိပါပဲ၊ မိမိဘ၀ ေအာက္ေရာက္ သြားေအာင္ လုပ္တာလဲ မိမိပါပဲ။ အဲဒီေတာ့ အလွဴတစ္ခုမ်ား လုပ္ေတာ့မယ္ ဆုိရင္ျဖင့္- ျမတ္ဗုဒၶနည္းလမ္း အတုိင္းေလး လုပ္သြားတတ္ဖုိ႔ ပါပဲ။

         ကုသုိလ္ေကာင္းမူတုိ႔ကုိ ျပဳလုပ္ၾကရာ၌ ကုသုိလ္တစ္ပဲ ငရဲတစ္ပိႆာ အျဖစ္မ်ိဳး မေရာက္ေအာင္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ သူေတာ္စင္တုိင္း သတိၾကီးစြာ ထားသင့္ ၾကပါတယ္.. ဆုိတဲ့ အေၾကာင္းေလးကုိ သတိေပးရင္ ဒီေဆာင္းပါးေလးကုိ အဆုံးသတ္ လုိက္ရပါတယ္။

လျပည့္၀န္း (သာစည္)

ဘ၀အေရးစိတ္ေအးရဖုိ႔ ဓမၼအသိရွိလွ်က္ ေနၾကစုိ႔။
က်မ္းကုိး။ ။မတကဘတၱဇာတ္