12:06 AM
ေနေရာင္သက္ဆင္း၊နံနက္ခင္းမွာ
ၾကည္သာစိမ့္ေအး၊ေရကန္ေဘးက
ေရလႊဲက်မွာ၊ေဗဒါသြယ္တန္း
ဘဲငန္းကေပ်ာ္၊သူေအာ္ငါေအာ္
ေခၚေတာ္ဆင့္တာ၊ မအိုဇာတဲ့
ပဲျပဳတ္သည္။
ပဲျပဳတ္ကေအာ္၊အေမကေအာ္
က်ေနာ္ ေခါင္းမ၊ထခဲ့ရၿပီ
ညီေလးဖိုးလွ၊အငယ္မလည္း
စာအံသံပြဲ၊နားထဲၾကားၿပီ
နာရီခ်ိန္စက္၊တစ္ရက္သစ္မွာ
ရြာေခါင္(ေဂါင္)ဦထြန္း၊သူေစညႊန္းရာ
ယာတြင္ထြန္ယက္၊မြန္းတည့္တက္တိုင္
ေနစိုင္ပူလည္း၊ငါေက်ာမြဲဖို ့
ေခြ်းစို ့ရုံသာ။
ေခြ်းစို ့အခိုက္၊ေတြးလိုက္မိတာ
(သည္)လုပ္ခအႆျပာ၊ရခဲ့ခါဝယ္
အေမေတာင္းတ၊ပုတီးကတစ္ကံုး
ဖိုးလွစီးရန္၊ဖိနပ္တစ္ရံ
အငယ္ညီမ၊အေထြးလွတြက္
သနပ္ခါးေလးတစ္ဗူး
ေပ်ာ္ျမဴးေနတံုး၊ေတြးမဆံုးခင္
ယာရွင္ဦးထြန္း၊ေဆာ္ယြန္းေလၿပီ
"လုပ္ခြင္ဆီကတက္္ခဲေတာ့"ေလ။
အလုပ္ကျပန္၊အေမ့အိမ္ထံ
ပိတိမ်က္နွာ၊သကာလွ်ံ၍
အႆျပာေလး၊ဆုပ္ကာေျပးအလာ...!
ေလာကမာယာ၊ရက္စက္သည္လား
မရဏကံပဲဖန္ေလးလား. ..
က်ေနာ့္အားဖို ့၊ေတြးလို ့ထားခဲ့
ေကြ်းေဟာင္းေကြ်းသစ္၊ဆပ္တည္ခြင့္လည္း
မရေလၿပီ၊က်ေနာ့ေဘးနား
အေမးအားငယ္၊မ်က္နွာရယ္က
မ်က္ရည္စေတြ၊ေတြေတြသြန္ခ်
က်ေနာ့ေမးစေပၚ၊ညီးေလးညီမ
ငိုၾကသည္က၊ငါ့တို ့ကိုႀကီး
တို ့မ႑ိဳင္ႀကီး၊ၿပိဳၿပီးလဲၿပီ
ေအာ္...ေလာကႀကီး
က်ေနာ္ေသးၿပီး၊ေနာက္ခရီးမွာ
ပုတီးရတနာ၊စီးစရာဖိနပ္နဲ ့
ပါးဝါဝါမွာလူး၊သနပ္ခါးတစ္ဗူး
ဆင္ကာေပးလို ့သြားဖူးခ်င္ရဲ့.........
စာဖတ္သူအားေလးစားခ်စ္ခင္လွ်က္
ရင္ခုန္ရသူ
Posted in: အခ်စ္ကဗ်ာ
0 comments:
Post a Comment